Rreth polemikës së dijetarëve për sulmin e njeriut të vetëm ndaj armikut të shumtë
Dije se dijetarët kanë polemikë rreth sulmit të njeriut në luftë kundër armikut të shumtë dhe zhytjes së tij në mesin e tyre.
Më herët përmendëm argumentet prej fjalëve dhe veprave për atë se është e pëlqyer dhe rreth vlerës së kësaj.
Mirëpo megjithëkëtë dijetarët kanë polemikë rreth kësaj.
Imam Ebu Hamid Gazali kur fletë për urdhërimin në të mirë dhe ndalimin nga e keqja në librin ''Ihja Ulumi Din'', thotë: "Nuk ka polemikë rreth asaj se lejohet që muslimani të sulmon rradhët e qafirëve qoftë edhe vetë që t'i lufton ata edhe nëse e din se do ta vrasin.
Prandaj ashtu siç i lejohet t'i lufton qafirët, kështu i lejohet këtë ta bën edhe gjatë urdhërimit në të mirë dhe ndalimit nga e keqja...
I lejohet atij të sulmon edhe nëse e din se nuk do të vret asnjërin dhe e din se do ta vrasin, nëse e din se me këtë do t'ua thyejë zemrat qafirëve.
Kjo lejohet ngase qafirëve ua thyen rradhët nga ajo që ata shohin prej guximit të tij.
Pastaj ata mendojnë se të gjithë muslimanët janë të njejtë në guxim sikur ai se e duan shehidllëkun në rrugë të Allahut.
Se ata nuk frikohen prej Xhihadit apo vdekjes në rrugë të Allahut...''
Imam Neveviu sjellë pajtimin e dijetarëve se lejohet zhytja në mesin e qafirëve të kërkosh shehidllëkun. Nuk ka dyshim se kjo lejohet dhe se nuk është e papëlqyer!"
Imam Shafiju thotë: "Ka pasur dyluftime para Pejgamberit salallahu alejhi ue selem.
Njëri prej ensarëve sulmoi pa mburojë kundër mushrikëve ditën e Bedrit.
Ngase e kanë mësuar nga Pejgamberi salallahu alejhi ue selem, vlerën që kjo vepër ka."
Ebu Abdila Kurtubi në Tefsirin e tij, tha: "Dijetarët kanë polemikë rreth sulmit të njeriut vetë, kundër armikut në luftë.
Kasim B.Muhajmere dhe Kasim B.Muhamed thonë se nuk ka të keqe nëse njeriu sulmon vetë një ushtri të madhe.
Nëse ai është i fortë dhe nëse kjo bëhet për Allahun me nijet të pastër.
Nëse ai nuk posedon forcë kjo është humbje!
Disa kanë thënë nëse nijetin e ka të sinqertë le t'i sulmon armiqtë ngase ai synon njërin prej tyre ta sulmon.
Kjo është e qartë në fjalën e Tij: "Ka nga njerëzit, i cili për hirë të Allahut e flijonë vetveten, e edhe Allahu është shumë i mëshirshëm për robërit e vetë." (El-Bekare 207)
Ibn Huuez B.Mindad thotë: "Sa i përket sulmit të njeriut kundër njëqind vetave apo një grupi të vjedhësve apo grupi të madh prej ushtarëve.
Nëse atij ia merr mendja se do ta vretë atë që e sulmon dhe ky do të mbetë gjallë, atëherë kjo është mirë, po ashtu edhe nëse ia merr mendja se do të vritet mirëpo me qëllim që tu bën dëm sa më shumë armiqëve.
Apo ta realizon një punë nga e cila muslimanët do të kenë dobi, në këto raste kjo lejohet."
Muhamed B.Hasan thotë: "Nëse një person sulmon njëmijë nga mushrikët nuk ka të keqe këtu nëse ai shpreson se do të shpëton dhe t'i dëmton armiqtë.
Nëse gjendja e tij nuk është e këtillë, atëherë kjo është mekruh ngase rrezikon veten pa ndonjë dobi të muslimanëve.
Po ashtu lejohet kjo nëse e ka për qëllim terrorizimin e armikut që ta shohin ata qëndrueshmërinë e muslimanëve në fe."
Me të vërtetë humbja e vetës për shkak të fesë së Allahut dhe dobësimit të qafirëve, është gradë e lartë dhe nderë.
Allahu teala i ka lavdëruar me këtë muslimanët në fjalën e tij:
"Allahu bleu prej besimtarëve shpirtërat dhe pasurinë e tyre me Xhennet.
Luftojnë në rrugën e Allahut, mbysin dhe mbyten.
(Allahu dha) Premtim të cilin e vërtetoi në Tevrat, Inxhill e Kur'an.
E kush është më zbatues i sigurtë i premtimit të vetë se Allahu?
Pra, gëzojuni tregtisë që bëtë me Të.
Ky është sukses i madh." (Et-Teube 111)
Autor: Ibn Nuhas
Shkëputur nga libri: "Meshariul eshuak ila mesaril ushak ve muthirul garami ila daru selami."
Përgaditi: Xhahid Aliu
[URL="http://forumi.kurandhesunet.net/"]www.kurandhesunet.net[/URL]
Dije se dijetarët kanë polemikë rreth sulmit të njeriut në luftë kundër armikut të shumtë dhe zhytjes së tij në mesin e tyre.
Më herët përmendëm argumentet prej fjalëve dhe veprave për atë se është e pëlqyer dhe rreth vlerës së kësaj.
Mirëpo megjithëkëtë dijetarët kanë polemikë rreth kësaj.
Imam Ebu Hamid Gazali kur fletë për urdhërimin në të mirë dhe ndalimin nga e keqja në librin ''Ihja Ulumi Din'', thotë: "Nuk ka polemikë rreth asaj se lejohet që muslimani të sulmon rradhët e qafirëve qoftë edhe vetë që t'i lufton ata edhe nëse e din se do ta vrasin.
Prandaj ashtu siç i lejohet t'i lufton qafirët, kështu i lejohet këtë ta bën edhe gjatë urdhërimit në të mirë dhe ndalimit nga e keqja...
I lejohet atij të sulmon edhe nëse e din se nuk do të vret asnjërin dhe e din se do ta vrasin, nëse e din se me këtë do t'ua thyejë zemrat qafirëve.
Kjo lejohet ngase qafirëve ua thyen rradhët nga ajo që ata shohin prej guximit të tij.
Pastaj ata mendojnë se të gjithë muslimanët janë të njejtë në guxim sikur ai se e duan shehidllëkun në rrugë të Allahut.
Se ata nuk frikohen prej Xhihadit apo vdekjes në rrugë të Allahut...''
Imam Neveviu sjellë pajtimin e dijetarëve se lejohet zhytja në mesin e qafirëve të kërkosh shehidllëkun. Nuk ka dyshim se kjo lejohet dhe se nuk është e papëlqyer!"
Imam Shafiju thotë: "Ka pasur dyluftime para Pejgamberit salallahu alejhi ue selem.
Njëri prej ensarëve sulmoi pa mburojë kundër mushrikëve ditën e Bedrit.
Ngase e kanë mësuar nga Pejgamberi salallahu alejhi ue selem, vlerën që kjo vepër ka."
Ebu Abdila Kurtubi në Tefsirin e tij, tha: "Dijetarët kanë polemikë rreth sulmit të njeriut vetë, kundër armikut në luftë.
Kasim B.Muhajmere dhe Kasim B.Muhamed thonë se nuk ka të keqe nëse njeriu sulmon vetë një ushtri të madhe.
Nëse ai është i fortë dhe nëse kjo bëhet për Allahun me nijet të pastër.
Nëse ai nuk posedon forcë kjo është humbje!
Disa kanë thënë nëse nijetin e ka të sinqertë le t'i sulmon armiqtë ngase ai synon njërin prej tyre ta sulmon.
Kjo është e qartë në fjalën e Tij: "Ka nga njerëzit, i cili për hirë të Allahut e flijonë vetveten, e edhe Allahu është shumë i mëshirshëm për robërit e vetë." (El-Bekare 207)
Ibn Huuez B.Mindad thotë: "Sa i përket sulmit të njeriut kundër njëqind vetave apo një grupi të vjedhësve apo grupi të madh prej ushtarëve.
Nëse atij ia merr mendja se do ta vretë atë që e sulmon dhe ky do të mbetë gjallë, atëherë kjo është mirë, po ashtu edhe nëse ia merr mendja se do të vritet mirëpo me qëllim që tu bën dëm sa më shumë armiqëve.
Apo ta realizon një punë nga e cila muslimanët do të kenë dobi, në këto raste kjo lejohet."
Muhamed B.Hasan thotë: "Nëse një person sulmon njëmijë nga mushrikët nuk ka të keqe këtu nëse ai shpreson se do të shpëton dhe t'i dëmton armiqtë.
Nëse gjendja e tij nuk është e këtillë, atëherë kjo është mekruh ngase rrezikon veten pa ndonjë dobi të muslimanëve.
Po ashtu lejohet kjo nëse e ka për qëllim terrorizimin e armikut që ta shohin ata qëndrueshmërinë e muslimanëve në fe."
Me të vërtetë humbja e vetës për shkak të fesë së Allahut dhe dobësimit të qafirëve, është gradë e lartë dhe nderë.
Allahu teala i ka lavdëruar me këtë muslimanët në fjalën e tij:
"Allahu bleu prej besimtarëve shpirtërat dhe pasurinë e tyre me Xhennet.
Luftojnë në rrugën e Allahut, mbysin dhe mbyten.
(Allahu dha) Premtim të cilin e vërtetoi në Tevrat, Inxhill e Kur'an.
E kush është më zbatues i sigurtë i premtimit të vetë se Allahu?
Pra, gëzojuni tregtisë që bëtë me Të.
Ky është sukses i madh." (Et-Teube 111)
Autor: Ibn Nuhas
Shkëputur nga libri: "Meshariul eshuak ila mesaril ushak ve muthirul garami ila daru selami."
Përgaditi: Xhahid Aliu
[URL="http://forumi.kurandhesunet.net/"]www.kurandhesunet.net[/URL]
